Η φετινή ημέρα της Γυναίκας έχει μια πολύ διαφορετική οπτική. Είναι εγκιβωτισμένη στην πανδημική κρίση, σχηματοποιημένη σε νέες έννοιες και αρνητικές συνέπειες, με τις οποίες πασχίζουμε να συμφιλιωθούμε, αρκετές φορές χωρίς μεγάλη επιτυχία.
Ο επονομαζόμενος και ως αόρατος εχθρός του κορονοϊού μας έφερε αντιμέτωπες με το θάνατο, με τον πόνο της απώλειας και του θρήνου αγαπημένων προσώπων της τοπικής μας κοινωνίας. Μας αποξένωσε από τις κοινωνικές μας παρέες, μας στέρησε τη χαρά της επικοινωνίας και μας σύστησε σε υγειονομικά μέτρα ωφέλιμα μεν για την ατομική μας θωράκιση και για την προστασία της δημόσιας υγείας, εχθρικά δε προς την κοινωνική επαφή. Τα συναισθήματα, ακόμη και το χαμόγελο της ελπίδας είναι καλά κρυμμένα πίσω από μια μάσκα και ενίοτε δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε τους συνομιλητές μας στις ελάχιστες κοινωνικές επαφές στο χώρο της εργασίας μας ή στις περιορισμένες εξόδους για τις αναγκαίες αγορές.
Η πανδημία γιγάντωσε το φόβο, φούντωσε το άγχος και την ανασφάλεια για το άδηλο εργασιακό μέλλον, ξύπνησε το δικαιολογημένο θυμό για όλα όσα συμβαίνουν και τα αποδεχόμαστε χωρίς να είμαστε σε θέση να παρέμβουμε για να τα αλλάξουμε.
Οι γυναίκες όμως βρέθηκαν και πάλι στις επάλξεις της υγειονομικής περίθαλψης δίνοντας τη μάχη για να σωθούν χιλιάδες συνάνθρωποί μας. Ως υγειονομικοί, ως γιατροί ως νοσοκόμες… Είναι δύσκολο να ξεχάσει κανείς το λαμπερό βλέμμα των είκοσι εθελοντριών νοσοκόμων που ταξίδεψαν από την Κρήτη στη Θεσσαλονίκη και προσέφεραν πολύτιμες υπηρεσίες στα γεμάτα με ασθενείς νοσοκομεία της συμπρωτεύουσας. Όπως είναι και εξαιρετικά δύσκολο να απαλειφθούν από τη μνήμη τα έντονα φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας στην εποχή της Covid – 19, οι μορφές σεξουαλικής βίας και κακοποίησης που βγήκαν στο φως με την ενθάρρυνση ανεξάρτητων γυναικείων κοινωνικών κινημάτων όπως το #MeToo.
Τα παραδείγματα αυτά είναι χαρακτηριστικά της μεγάλης δύναμης με την οποία είναι ατσαλωμένη η γυναικεία ψυχή αλλά και της ευάλωτης θέσης της σε έναν κόσμο που την παγιδεύει σε στεγανά και ενοχικές σκέψεις και αναβάλλει επ’ αόριστον την αναγνώριση της ισότητας των γυναικών και των δικαιωμάτων που απορρέουν από αυτήν στην πράξη.
Η επόμενη ημέρα της πανδημίας, με την αισιοδοξία με την οποία μας οπλίζει πλέον το εμβόλιο της ελευθερίας φαίνεται αχαρτογράφητη. Ίσως όμως να είναι και η απαρχή για μια πιο στέρεα, πιο δίκαιη βάση για την ισότητα των φύλων που θα τη σφραγίζουν σύγχρονες πολιτικές, αντάξιες των μηνυμάτων της εποχής μας.
